اختلال اضطراب اجتماعی (فوبی اجتماعی)
اختلال اضطراب اجتماعی (فوبی اجتماعی)
Blog Article
اختلال اضطراب اجتماعی (همچنین به عنوان فوبیای اجتماعی شناخته می شود)، یک اختلال اضطرابی است که با مقدار قابل توجهی ترس در یک یا چند موقعیت اجتماعی مشخص می شود و باعث ناراحتی قابل توجه و اختلال در توانایی عملکرد در برخی از جنبه های زندگی روزمره می شود. این ترس‌ها می‌توانند با بررسی دقیق یا واقعی یا ارزیابی منفی دیگران ایجاد شوند.
اپیدمیولوژی
میزان شیوع اختلال اضطراب اجتماعی در طول زندگی بین 8 تا 12 درصد است که آن را به یکی از شایع ترین اختلالات اضطرابی تبدیل می کند.
در زنان شایع تر از مردان است (حدود دو برابر زنان). [1] [2]
میانگین سن شروع بیماری بین 8 تا 15 سالگی است و اکثر آنها سابقه بازداری اجتماعی یا کمرویی در دوران کودکی دارند. [3]
پیش آگهی
حدود 30 درصد از افراد در طی یک سال بهبودی را تجربه می کنند و حدود 50 درصد بهبودی را در طی چند سال تجربه می کنند. [4] برای کسانی که تحت درمان نیستند، حدود 60٪ از افراد چندین سال بیشتر طول می کشد تا به بهبودی برسند.
افراد بیکار، مجرد، مجرد، یا مطلقه و بدون فرزند به ویژه در میان مردان بیشتر احتمال دارد.
تنها حدود نیمی از افراد به دنبال درمان هستند و معمولاً پس از 15 تا 20 سال از تجربه علائم. [5]
همبودی
تا 72 درصد از افراد تشخیص اختلال روانپزشکی دیگری دارند. [6]
اختلال اضطراب اجتماعی با سایر اختلالات اضطرابی، اختلال افسردگی اساسی و اختلال مصرف مواد (برای خوددرمانی در پیش بینی رویدادهای اجتماعی) همراه است.
سایر بیماری های همراه عبارتند از اختلال دوقطبی، ADHD و اختلال بدشکلی بدن. [7]
افراد مبتلا به زیرگروه تعمیم یافته اختلال اضطراب اجتماعی نیز ممکن است بیشتر به اختلال شخصیت اجتنابی مبتلا شوند . [8]
عوامل خطر
ویژگی های مزاجی مانند بازداری رفتاری بالا و ترس از ارزیابی منفی یک عامل خطر است.
بستگان درجه یک افراد مبتلا به اختلال اضطراب اجتماعی، دو تا شش برابر بیشتر شانس ابتلا به اختلال اضطراب اجتماعی را دارند. [9]
فرهنگی
ترس از توهین به دیگران با یک نگاه یا نشان دادن علائم اضطراب ممکن است ترس غالب در افراد از فرهنگ هایی با جهت گیری های جمعی قوی باشد. [10]
در ژاپن و کره به این تایجین کیوفوشو می‌گویند ، جایی که فرد معتقد است نگاهش باعث ناراحتی دیگران می‌شود و بنابراین دیگران از آنها دور می‌شوند. گاهی اوقات، این ترس می تواند به یک شدت هذیانی برسد. [11]
معادل آمریکای شمالی این سندرم "سندرم مرجع بویایی" نامیده می شود.
معیارهای تشخیصی DSM-5
معیار الف
ترس یا اضطراب مشخص در مورد
1یا موقعیت های اجتماعی بیشتری که در آن فرد در معرض بررسی احتمالی دیگران قرار می گیرد. به عنوان مثال می توان به تعاملات اجتماعی (مثلاً گفتگو، ملاقات با افراد ناآشنا)، مشاهده شدن (مثلاً خوردن یا نوشیدن) و اجرا در مقابل دیگران (مثلاً سخنرانی) اشاره کرد.در کودکان، اضطراب باید در محیط های همسالان رخ دهد و نه فقط در هنگام تعامل با بزرگسالان.
معیار B
فرد می ترسد به گونه ای عمل کند یا علائم اضطرابی را نشان دهد که ارزیابی منفی شود (یعنی تحقیرآمیز یا شرم آور باشد: منجر به طرد یا توهین به دیگران شود).
معیار ج
موقعیت های اجتماعی تقریباً همیشه باعث ترس یا اضطراب می شوند.
در کودکان، ترس یا اضطراب ممکن است با گریه، عصبانیت، یخ زدن، چسبیدن، کوچک شدن یا ناتوانی در صحبت کردن در موقعیت های اجتماعی بیان شود.
معیار D
ترس یا اضطراب با تهدید واقعی ناشی از موقعیت اجتماعی و بافت اجتماعی-فرهنگی تناسبی ندارد.
معیار E
ترس، اضطراب یا اجتناب مداوم است و معمولاً برای 6ماه‌ها یا بیشتر ادامه دارد.
معیار F
ترس، اضطراب یا اجتناب باعث ناراحتی یا اختلال قابل توجه بالینی در عملکرد اجتماعی، شغلی یا سایر زمینه های مهم می شود.
معیار G
ترس، اضطراب یا اجتناب قابل انتساب به اثرات فیزیولوژیکی یک ماده (مثلاً یک داروی سوء مصرف، یک دارو) یا شرایط پزشکی دیگر نیست.
معیار H
ترس، اضطراب یا اجتناب با علائم یک اختلال روانی دیگر، مانند اختلال هراس ، اختلال بدشکلی بدن ، یا اختلال طیف اوتیسم ، بهتر توضیح داده نمی شود .
معیار J
اگر شرایط پزشکی دیگری (مثلاً بیماری پارکینسون ، چاقی، تغییر شکل ناشی از سوختگی یا جراحت) وجود داشته باشد، ترس، اضطراب یا اجتناب به وضوح ارتباطی ندارد یا بیش از حد است.
علائم فیزیکی اضطراب اجتماعی
اگرچه به طور خاص بخشی از معیارهای تشخیصی نیست، اما علائم فیزیکی رایج اختلال اضطراب اجتماعی عبارتند از: سرخ شدن، لکنت زبان، تعریق، علائم گوارشی، خشکی دهان، تپش قلب، لرزش، فوریت دفع ادرار و حملات پانیک.